Habemos de conquistar para Cristo todo valor humano que sexa nobre: estade atentos a canto existe de verdadeiro, de honorable, de xusto, de puro, de amable, de virtuoso e digno de encomio ³². Calquera realidade que apareza na vida dos homes, habemos de conducila enseguida a Deus, descubrindo o seu sentido divino. Por iso, como vos repetín tantas veces, é necesario que non perdades nunca o punto de mira sobrenatural. Todo canto facedes de palabra ou de obra, facédeo todo en nome do Señor Xesús, dando gracias a Deus Pai por medio de El³³.

Sempre adheridos ás estruturas temporais, sempre ao día, non necesitaredes nunca –como se di hoxe– aggiornamento, porque teredes en todo instante unha esperanza comprensiva e responsable co mundo de todas as épocas, esixindo que sexan afirmados os valores da liberdade, da dignidade da persoa, sempre con vontade de unidade e de amor nese servizo.

Quixo o Señor que, coa nosa vocación, manifestemos aquela visión optimista da creación, aquel amor ao mundo que latexa no cristianismo. Non debe faltar nunca a ilusión, nin no voso traballo nin no voso empeño por construír a cidade temporal. Aínda que, ao mesmo tempo, como discípulos de Cristo que crucificaron a carne coas súas paixóns e concupiscencias ³⁴, procuredes manter vivo o sentido do pecado e da reparación xenerosa, fronte os falsos optimismos de quen, inimigos da cruz de Cristo³⁵, todo o cifran no progreso e nas enerxías humanas.

Cometen estes o gran pecado de esquecer o pecado, que algúns mesmo pensan ter xa quitado do medio. Non consideran que forma parte da economía redentora que o gran de trigo, para que sexa fecundo, debe ser afundido na terra e morrer³⁶. O final deses homes será a perdición, o seu Deus é o ventre, e a confusión será a gloria de quen ten o corazón posto nas cousas terreas. Porque nós somos cidadáns do ceo, de onde esperamos ao Salvador e Señor Xesucristo, que transfigurará a miseria do noso corpo a imaxe do seu corpo glorioso, en virtude do poder que ten para someter a si todas as cousas³⁷.