O voso traballo apostólico, fillos meus, non é unha tarefa eclesiástica^*********. E, aínda que non hai de seu inconveniente en que algúns formedes parte de asociacións de fieis, non será isto o normal, porque o apostolado específico para o que vos prepara a Obra –o que Deus quere de nós– non ten matiz confesional^**********.

Vivimos, con esa discreción, unha marabillosa humildade colectiva, porque ao traballar silenciosamente, sen alardear de éxitos ou de triunfos –pero, volvo dicir, sen misterios nin secretos, que non necesitamos para servir a Deus–, pasades inadvertidos entre os demais fieis católicos –porque iso sodes: fieis católicos–, sen recibir aplausos pola boa semente que sementades.

Con todo, especialmente en lugares rurais –onde o contrario podería resultar estraño–, algúns podedes traballar nas confrarías e outras obras apostólicas parroquiais, procurando animalas, vivificalas, pero, de ordinario, sen ocupar cargos. Por iso, os que dirixan asociacións de fieis que –por desgraza– teñan afáns de monopolio, non deben temer que lles arrebatemos a súa ditadura exclusivista, porque o noso criterio é que, para facer o seu labor, xa están eles. Nós debemos actuar co noso modo propio, ben diverso.

Pero, como fieis cristiáns que sodes, se as circunstancias do ambiente e a maior eficacia do apostolado non aconsellan outra cousa, non esteades ausentes do culto público, que a sociedade como tal está obrigada a render ao Señor. Sufrín tantas veces ao contemplar manifestacións de culto nas que faltaba a comunidade, non aparecía nelas a familia, o pobo de Deus. Estou seguro de que, se sodes fieis, será unha realidade ese culto público, sobrio e digno, sen espaventos nin extremismos que o converten a miúdo en algo pintoresco.