Traballade activamente cos nosos cooperadores. Aumentade o seu número sen medo: cuantos máis, mellor. Atendédeos, formádeos: que teñan sempre labor entre mans, algo que facer. Mantédeos en movemento, como en exercicios deportivos. Ampliade continuamente a base das vosas amizades e facédelles chegar, dun modo e doutro, a doutrina e o ánimo. Teredes así a maior extensión da rede divina, feble, pero eficaz. E se mantedes a vibración deste bo espírito apostólico, faredes un ben incalculable –suave e enérxico– á humanidade enteira.

Axudarannos tamén coa súa oración e a súa vida escondida as comunidades relixiosas –en especial de clausura–, que admitimos como cooperadoras e que entenden moi ben o noso espírito de contemplativos no medio do mundo. Elas son contemplativas desde o seu apartamento do século; nós, contemplativos no seo e nas estruturas da sociedade civil. Dúas manifestacións –diversas, especificamente distintas– do mesmo amor a Xesucristo.

Entre nós, nobremente traballando unidos de xeito conxunto nas tarefas apostólicas ou axudando, para que podamos traballar, hai tantos amigos e cooperadores. E algúns viven lonxe de Deus O noso Señor ou non o coñecen. Meditade aquelas palabras de San Pedro: satagite ut, per bona opera, certam vestram vocationem et electionem faciatis⁶⁴. Procurade que eses amigos nosos, tan fraternalmente queridos, continúen no exercicio das súas boas obras; e non dubidedes de que, se os axudamos coa nosa oración e coa nosa leal amizade –sempre no máximo respecto á liberdade persoal–, moitos recibirán a graza para facer a súa elección de cristiáns.