Non podedes –sería unha comodidade intolerable– pechar os ollos a esta realidade. Non para enchervos de pesimismo inerte e inactivo, senón para exaltarvos e enchervos das santas impaciencias de Cristo que, con paso rápido, adiantando aos seus discípulos –praecedebat illos Iesus¹³–, hacía su facía a súa última viaxe a Xerusalén, para ser bautizado cun bautismo que urxira continuamente o seu espírito¹⁴.

Que haxa sempre nos vosos beizos e nas vosas almas unha afirmación rotunda, xuvenil e audaz: possumus!¹⁵, ¡podemos!, cando sintades a invitación do Señor: ¿podedes beber o cáliz que eu hei de beber e ser bautizados co bautismo con que eu hei de ser bautizado?¹⁶.

Un fillo de Deus na súa Obra, aínda que sereno sempre coa serenidade da súa filiación divina, non pode permanecer indiferente ante un mundo que non é cristián nin sequera humano. Porque moitos homes non chegaron aínda a alcanzar aquelas condicións de vida –na orde temporal– que permiten o desenvolvemento do espírito, e están como adormecidos para todo o que non sexa carnal. Pódenselles aplicar as palabras da Escritura: son homes animais, sen espírito¹⁷. Cúmprese, nesas pobres almas, o que lamentaba San Pablo: animalis autem homo non percipit ea quae sunt Spiritus Dei¹⁸, porque esas pobres criaturas non ven a luz espiritual, non discirnen as cousas que son do espírito de Deus.