En ocasións, esas xentes murmuradoras pertencen a algún grupo oficial, que se reparte o diñeiro dos contribuíntes, contra a vontade dos cidadáns do país; e á vez quererían que nós non puidésemos respirar, que non tivésemos dereito ao traballo nin a sacrificarnos, vivindo dunha maneira pobre, para soster e sacar adiante obras de beneficencia, de educación, de cultura, de propaganda cristiá. Son inimigos da liberdade –enténdese, da liberdade dos demais–, e queren facer discriminacións entre os cidadáns.

Todas as asociacións, de calquera xénero que sexan –relixiosas, artísticas, deportivas, culturais, etc.–, necesariamente han de ter e mover algún diñeiro, para soster os medios necesarios no cumprimento dos seus fins: quen disto faga motivo de escándalo, demostra polo menos ser un insensato.

Cando se fala de asociacións relixiosas, veñen inmediatamente como exemplo a Sociedade Bíblica ou o Exército de salvación^{*************}, que posúe bancas, sociedades de seguros etc. Ninguén se escandaliza: necesitan eses medios para facer os seus labores de propaganda e de beneficencia. En moitos Estados, ademais de non criticar as actividades económicas desas asociacións relixiosas, non lles poñen impostos; dispénsanlles de pagalos, polo labor social que fan.

É de xustiza, polo tanto, que –en todo o mundo– as entidades oficiais nos fagan préstamos e mesmo donativos. Cando sexa así, non farán máis que cumprir co seu deber; porque, co noso labor público e social, descargámoslles de parte das súas obrigacións: esas autoridades, se axudan da mesma maneira que a outras institucións culturais e de beneficencia, non farán máis que o que é xusto.

Mentalidade de servizo