O Opus Dei, operatio Dei, traballo de Deus, esixe de todos os seus membros que traballen: porque o traballo é medio de santificación e de apostolado. Por iso, en todo o mundo, tantos millóns de persoas, católicas e non católicas, cristiás e non cristiás, admiran e aman e axudan con agarimo á nosa Obra. E diso damos grazas ao Señor.

Hai tamén algúns entre vós que –porque se senten ben preparados para resolver activamente os problemas públicos da súa patria–, traballan, con plena liberdade e con persoal responsabilidade, na vida política. Sodes poucos: a porcentaxe afeita na sociedade civil. E, como todos os demais membros da Obra nas súas ocupacións temporais, ao actuar nese campo, facédelo sempre sen facer valer a vosa condición de católicos nin de socios do Opus Dei, sen servirvos da Igrexa nin da Obra: porque sabedes que non podedes mesturar, nin a Igrexa de Deus, nin a Obra, en cousas continxentes. E ao traballar na vida pública, non podedes esquecer que os católicos desexamos unha sociedade de homes libres –todos cos mesmos deberes e os mesmos dereitos fronte ao Estado–, pero unidos nun concorde e operativo traballo para conseguir o ben común, aplicando os principios do Evanxeo, que son a fonte constante do ensino de la Igrexa.

Tedes todo o dereito para vivir esa vocación de políticos. Se algún Estado vos puxese dificultade, tería que poñela tamén aos membros das demais asociacións de fieis e, despois, polo mesmo motivo –a obediencia que os fieis deben ás autoridades eclesiásticas– poñerían os mesmos impedimentos –en boa lóxica– a todos os católicos practicantes, negándolles a súa plenitude de dereitos e de responsabilidades na sociedade temporal. É inxusto tratar aos católicos practicantes como a cidadáns de peor condición, pero non faltan exemplos de discriminacións deste xénero na historia contemporánea.

Os que vos atopades con vocación para a política, traballade sen medo e considerade que, se non o facedes, pecaredes de omisión. Traballade con seriedade profesional, aténdovos ás esixencias técnicas dese labor voso: coa mira posta no servizo cristián a todas as xentes do voso país, e pensando na concordia de todas as nacións.

É un síntoma de mentalidade clerical que, nos eloxios –redactados por xentes apartadas do mundo– que fai a liturxia dos gobernantes que chegaron aos altares, encómiaselles porque rexeron os seus reinos máis coa piedade que co exercicio da autoridade rexia, pietate magis quam imperio, máis con afecto que co xusto mando.

Vós, ao cumprir a vosa misión, facédeo con rectitude de intención –sen perder o punto de mira sobrenatural–, pero non mesturedes o divino co humano. Facede as cousas como as deben facer os homes, sen perder de vista que as ordes da creación teñen os seus principios e leis propias, que non se poden violentar con actitudes de anxismo. O peor eloxio que podo facer dun fillo meu é dicir que é como un anxo: nós non somos anxos, somos homes.