Profundar no sentido da morte de Cristo

A digresión que remato de facer non ten outra finalidade que pór de manifesto unha verdade central: lembrar que a vida cristiá atopa o seu sentido en Deus. Os homes non foron crea-dos só para edificar un mundo o máis xusto posible, porque —ademais— fomos establecidos na Terra para entrar en comuñón con Deus mesmo. Xesús non nos prometeu nin a co modidade temporal nin a gloria terrea, senón a casa de Deus Pai, que nos espera ao final do camiño¹⁵.

A liturxia do Venres Santo inclúe un himno marabilloso: o Crux fidelis. Nese himno invítasenos a cantar e a celebrar o glorioso combate do Señor, o trofeo da Cruz, o preclaro triunfo de Cristo: o Redentor do Universo, ao ser inmolado, vence. Deus, dono de todo o creado, non afirma a súa presenza coa forza das armas, e nin sequera co poder temporal dos seus, senón coa grandeza do seu amor infinito.

O Señor non destrúe a liberdade do home: precisamente El fíxonos libres. Por iso non quere respostas forzadas, quere decisións que saian da intimidade do corazón. E espera de nós, os cristiáns, que vivamos de tal xeito que os que nos traten, por riba das nosas propias miserias, erros e deficiencias, advirtan o eco do drama de amor do Calvario. Todo o que temos recibímolo do Señor, para ser sal que sazone, luz que leve aos homes a nova alegre de que El é un Pai que ama sen medida. O  cristián é sal e luz do mundo non porque venza ou trunfe, senón porque dá testemuño do amor de Deus; e non será sal, se non serve para salgar; non será luz se, co seu exemplo e coa súa doutrina, non ofrece un testemuño de Xesús, se perde o que constitúe a razón de ser da súa vida.