Cómpre que profundemos no que nos revela a morte de Cristo, sen nos quedar en formas exteriores ou en frases estereotipadas. É necesario que nos metamos de verdade nas escenas que revivimos durante estes días: a dor de Xesús, as bagoas da súa Nai, a fuxida dos discípulos, a valentía das santas mulleres, a audacia de Xosé e Nicodemo, que piden a Pilato o corpo do Señor.

Acheguémonos, en suma, a Xesús morto, a esa Cruz que se recorta sobre o cumio do Gólgota. Pero acheguémonos con sinceridade, sabendo encontrar ese recollemento interior que é sinal de madurez cristiá. Os sucesos divinos e humanos da Paixón penetran deste xeito na alma, como palabra que Deus nos dirixe, para desvelar os segredos do noso corazón e revelarnos o que espera das nosas vidas.

Hai xa moitos anos vin un cadro que se gravou profundamente no meu interior. Representaba a Cruz de Cristo e, xunto ao madeiro, tres anxos: un choraba con desconsolo; outro tiña un cravo na man, como para se convencer de que aquilo era verdade; o terceiro estaba recollido en oración. Un  programa sempre actual para cada un de nós: chorar, crer e orar.

Ante a Cruz, dor dos nosos pecados, dos pecados da humanidade, que levaron a Xesús á morte; fe, para meternos nesa verdade sublime que transcende todo entendemento e para marabillarnos ante o amor de Deus; oración, para que a vida e  a morte de Cristo sexan o modelo e o estímulo da nosa vida  e da nosa entrega. Só así nos chamaremos vencedores: porque Cristo resucitado vencerá en nós, e a morte se transformará en  vida.