Entre tantas escenas como nos narran os evanxelistas, deteñámonos a considerar algunha, comezando cos relatos do trato de Xesús cos doce. O apóstolo san Xoán, que verte no seu Evanxeo a experiencia de toda unha vida, narra aquela primeira conversa co encanto do que nunca se esquece. Mestre, onde habitas? Dilles Xesús: Vide e verédelo. Foron, pois, e viron onde habitaba, e quedaron con El aquel día²¹.

Diálogo divino e humano que transformou as vidas de Xoán e de Andrés, de Pedro, de Santiago e de tantos outros, que preparou os seus corazóns para escoitar a palabra imperiosa que Xesús lles dirixiu xunto ao mar de Galilea. Camiñando Xesús pola ribeira do mar de Galilea, viu dous irmáns, Simón, chamado Pedro, e Andrés, o seu irmán, botando a rede ao mar; pois eran pescadores. E díxolles: seguídeme e eu farei que veñades ser pescadores de homes. Ao instante os dous, deixadas as redes, seguírono²².

Nos tres anos sucesivos, Xesús convive cos seus discípulos, coñéceos, contesta as súas preguntas, resolve as súas dúbidas. É abofé, o Rabbí, o Mestre que fala con autoridade, o Mesías enviado de Deus. Pero ao tempo é accexible, achegado. Un día Xesús retírase en oración; os discípulos encóntranse preto, poida que mirándoo e intentando adiviñar as súas palabras. Cando Xesús volve, un deles pregunta: Domine, doce nos orare, sicut docuit et Ioannes discipulos suos; apréndenos a orar, ao xeito que lle aprendeu Xoán aos seus discípulos. E Xesús respondeulles: Cando vos poñades a orar, debedes dicir: Pai, santificado sexa o teu nome...²³.

Coa autoridade de Deus e co agarimo de home recibe igualmente o Señor os Apóstolos que, abraiados polos froitos da súa primeira misión, lle comentaban as primicias do seu apostolado. Vide retirarvos comigo a un lugar solitario, e repousaredes un chisco²⁴.

Unha escena moi similar repítese cara ao final da estancia de Xesús sobre a terra, pouco antes da Ascensión. Chegada a mañá, apareceuse Xesús na ribeira; pero os discípulos non coñeceron que fose El. E Xesús díxolles: rapaces, tedes algo que comer? O  que preguntou como home, fala despois como Deus: Bota-de a rede á dereita do barco e atoparedes. Botárona, pois, e xa non a podían sacar pola chea de peixes que había. Entón o discípulo aquel a quen Xesús amaba, díxolle a Pedro: É o Señor.

E Deus espéraos na beira: Ao saltar á terra, viron preparadas brasas acesas e un peixe posto enriba e pan. Xesús díxolles: Traede acá dos peixes que rematades de coller. Subiu ao barco Simón Pedro e sacou a terra a rede, chea de cento cincuenta e tres peixes grandes. E a pesar de seren tantos non rompeu a rede. Dilles Xesús: Veña, almorzade. E ninguén dos que estaban a comer ousaba preguntarlle: quen es?, sabendo que era o Señor. Achégase Xesús e toma o pan e distribúellelo e o mesmo fai co peixe²⁵.

Esta delicadeza e agarimo maniféstaa Xesús, non só cun grupo pequeno de discípulos, senón con todos. Coas santas mulleres, con representantes do Sanedrín coma Nicodemo e con publicanos coma Zaqueo, con enfermos e con sans, con dou-tores da lei e con pagáns, con persoas individuais e con multitudes enteiras.

Os Evanxeos nárrannos que Xesús non tiña onde reclinar a cabeza, mais cóntannos tamén que tiña amigos queridos e de confianza, desexosos de acollelo na súa casa. E fálannos da súa compaixón polos enfermos, da súa dor polos que ignoran e erran, do seu enfado ante a hipocrisía. Xesús chora pola mor-te de Lázaro, alporízase cos vendedores que profanan o tem-plo, deixa que se entenreza o seu corazón ante a dor da viúva de Naím.