A esperanza do Advento

Non vos quería dicir máis neste primeiro domingo de Advento, cando comezamos a contar os días que nos aproximan á Natividade do Salvador. Vimos a realidade da vocación cristiá; como o Señor confiou en nós para levar almas á santidade, para achegalas a El, unilas á Igrexa, estender o reino de Deus en todos os corazóns. O Señor quérenos entregados, fieis, delicados, agarimosos. Quérenos santos, moi de seu.

Dun lado, a soberbia, a sensualidade e o fastío, o egoísmo; doutro, o amor, a entrega, a misericordia, a humildade, o sacri-ficio, a alegría. Tes que elixir. Fuches chamado a unha vida de fe, de esperanza e de caridade. Non podes abaixar o tiro e quedar nun mediocre illamento.

Nunha ocasión vin unha aguia encerrada nunha gaiola de ferro. Estaba porcalleira, medio desplumada; tiña nas súas gadoupas un anaco de carniza. Entón pensei no que sería de min, se abandonase a vocación recibida de Deus. Deume magoa aquel animal solitario, aferrollado, que nacera para subir moi alto e mirar de fronte ao sol. Podémonos remontar ata as humildes alturas do amor de Deus, do servizo a todos os homes. Pero para iso é preciso que non haxa reviravoltas na alma, onde non poida entrar o sol de Xesucristo. Temos que botar fóra todas as preocupacións que nos arreden del; e así Cristo na túa intelixencia, Cristo nos teus beizos, Cristo no teu corazón, Cristo nas túas obras. Toda a túa vida —o corazón e as obras, a intelixencia e as palabras— chea de Deus.

Abride os ollos e erguede a cabeza, porque a vosa redención se aproxima⁵⁰ lemos no Evanxeo. O tempo de Advento é tempo de esperanza. Todo o panorama da vosa vocación cristiá, esa unidade de vida que ten como nervio a presenza de Deus, Noso Pai, pode e debe ser unha realidade diaria.

Pídello comigo a Nosa Señora, imaxinando como pasaría ela eses meses, en espera do Fillo que ía nacer. E Nosa Señora, Santa María, fará que sexas alter Chistus, ipse Christus, outro Cristo, o mesmo Cristo.