113Ao considerar a dignidade da misión á que Deus nos chama, pode xurdir quizais a presunción, a soberbia, na alma humana. É unha falsa conciencia da vocación cristiá, a que cega, a que nos fai esquecer que estamos feitos de barro, que somos po e miseria. Que non só hai mal no mundo, ao noso redor, senón que o mal está dentro de nós, que aniña nos no-sos propios corazóns facéndonos capaces de vilezas e egoísmos. Só a graza de Deus é rocha firme: nós somos area, e area movediza.

Cando se percorre coa mirada a historia dos homes ou a situación actual do mundo, causa dor contemplar que, despois de vinte séculos, hai tan poucos que se chaman cristiáns, e que, os que se adornan con ese nome, son tantas veces infieis á súa vocación. Hai anos, unha persoa que non tiña mal corazón, pero que non tiña fe, sinalando un mapamundi, comentoume: «Velaí o fracaso de Cristo. Tantos séculos procurando meter na alma dos homes a súa doutrina, e mire os resultados: non hai cristiáns».

Non falta hoxe quen aínda pense dese xeito. Pero Cristo non fracasou: a súa palabra e a súa vida fecundan continuamente o mundo. A obra de Cristo, a tarefa que o seu Pai lle encomendou, estase realizando, a súa forza atravesa a historia traendo a verdadeira vida, e cando xa todas as cousas estean suxeitas a El, entón o Fillo mesmo quedará suxeito en canto home ao que llas suxeitou todas, a fin de que en todas as cousas todo se-xa Deus³².

Nesta tarefa que vai realizando no mundo, Deus quixo que sexamos cooperadores seus, quixo correr o risco da nosa liberdade. Chégame ao fondo da alma contemplar a figura de Xesús acabado de nacer en Belén: un neno indefenso, inerme, incapaz de ofrecer resistencia. Deus entrégase nas mans dos homes, achégase e abáixase ata nós.

Xesucristo tendo a natureza de Deus, non tivo por usurpación o ser igual a Deus, e non obstante anonadouse a si mesmo tomando forma de escravo³³. Deus condescende coa nosa liberdade, coa nosa imperfección, coas nosas miserias. Consinte en que os tesouros divinos sexan levados en vasos de barro, en que os deamos a coñecer mesturando as nosas deficiencias humanas coa súa forza divina.