Vida de oración

119 Unha oración ao Deus da miña vida¹¹. Se Deus é para nós vida, non debe estrañarnos que a nosa existencia de cristiáns teña que estar entretecida de oración. Pero non pensedes que a oración é un acto que se cumpre e logo se abandona. O xusto encontra na Lei de Iavé a súa compracencia e tende a acomodarse a esa lei, durante o día e durante a noite¹². Pola mañá penso en ti¹³; e, pola tarde, diríxese a ti a miña oración coma o incenso¹⁴. Toda a xornada pode ser tempo de oración: da noite á mañá e da mañá á noite. Aínda máis: como nos lembra a Escritura Santa, tamén o sono debe ser oración¹⁵.

Lembrade o que, de Xesús, nos narran os Evanxeos. Ás veces, pasaba a noite enteira ocupado en coloquio íntimo co seu Pai. Como lles namorou aos primeiros discípulos a figura de Cristo orante! Despois de contemplar esa constante actitude do Mestre, preguntáronlle: Domine, doce nos orare¹⁶, Señor, apréndenos a orar así.

San Paulo —oratione instantes¹⁷, na oración continuos, escribe— difunde por todas partes o exemplo vivo de Cristo. E  san Lucas, cunha pincelada, retrata o xeito de obrar dos primeiros fieis: animados dun mesmo espírito, perseveraban xuntos en oración¹⁸.

O tempero do bo cristián adquírese, coa graza, na forxa da oración. E este alimento da pregaria, por ser vida, non se desenvolve nun regueiro único. O corazón desafógase habitualmente con palabras, nesas oracións vocais que nos aprendeu o mesmo Deus, Noso Pai, ou os seus anxos, Ave María. Outras veces utilizaremos oracións acrisoladas polo tempo, nas que se verteu a piedade de millóns de irmáns na fe: as da liturxia — lex orandi—, as que naceron da paixón dun corazón namorado, como tantas antífonas marianas: Sub tuum praesidium..., Memorare..., Salve Regina...

Noutras ocasións bastarannos dúas ou tres expresións, lanzadas ao Señor como setas, iaculata: xaculatorias, que aprendemos na lectura atenta da historia de Cristo. Domine, si vis, potes me mundare¹⁹, Señor, se queres, pódesme curar; Domine, tu omnia nosti, tu scis quia amo te²⁰, Señor, Ti sábelo todo, Ti sabes que te amo; Credo, Domine, sed adiuva incredulitatem meam²¹, creo, Señor, mais axuda a miña incredulidade, fortalece a miña fe; Domine, non son dignus²², Señor, non son digno!; Domine meus et Deus meus²³. Meu Señor e meu Deus!... Ou outras frases, breves e afectuosas, que brotan do fervor ínti-mo da alma, e responden a unha circunstancia concreta.

A vida de oración hase fundamentar ademais nalgúns es-pazos de tempo diarios, dedicados exclusivamente ao trato con Deus; momentos de coloquio sen ruído de palabras, xunto ao  Sagrario sempre que sexa posible, para agradecer ao Señor esa espera —tan senlleiro!— desde hai vinte séculos. Oración mental é ese diálogo con Deus, de corazón a corazón, no que intervén toda a alma: a intelixencia e a imaxinación, a memoria e a vontade. Unha meditación que contribúe a dar valor sobrenatural á nosa pobre vida humana, á nosa vida corrente cotiá.

Grazas a eses momentos de meditación, ás oracións vocais, ás xaculatorias, saberemos converter a nosa xornada, con naturalidade e sen espectáculo, nunha loanza continua a Deus. Manterémonos na súa presenza, como os namorados dirixen continuamente o seu pensamento á persoa que aman, e todas as nosas accións —aínda as máis pequenas— encheranse de eficacia espiritual.

Por iso, cando un cristián se mete por ese camiño de trato ininterrompido co Señor —e é un camiño para todos, non unha senda para privilexiados—, a vida interior medra, segura e firme; e afiánzase no home esa loita, amable e esixente á vez, por realizar a fondo a vontade de Deus.

Desde a vida de oración podemos entender ese outro tema que nos propón a festa de hoxe: o apostolado, poñer por obra as ensinanzas de Xesús, transmitidas aos seus pouco antes de subir aos ceos: servirédesme de testemuñas en Xerusalén e en toda Xudea e Samaría e ata o cabo do mundo²⁴.