A festa da Ascensión do Señor suxírenos tamén outra realidade; Cristo que nos anima a esta tarefa no mundo, espéranos no Ceo. Noutras palabras: a vida na terra, que amamos, non é o definitivo; pois non temos aquí cidade permanente, senón que andamos á busca da futura⁴² cidade inmutable.

Coidemos, non obstante, de non interpretar a Palabra de Deus nos límites de estreitos horizontes. O Señor non nos impulsa a ser infelices mentres camiñamos, esperando só a conso-lación no máis alá. Deus quérenos felices tamén aquí, pero anhelando o cumprimento definitivo desoutra felicidade, que só El pode encher por enteiro.

Nesta terra, a contemplación das realidades sobrenaturais, a acción da graza nas nosas almas, o amor ao próximo como froito saboroso do amor a Deus, supoñen xa un anticipo do Ceo, unha incoación destinada a medrar día a día. Os cristiáns non soportamos unha dobre vida. Mantemos unha unidade de vida, sinxela e forte na que se funden e compenetran todas as nosas accións.

Cristo espéranos. Vivamos xa como cidadáns do ceo⁴³, sendo plenamente cidadáns da terra, no medio de dificultades, de inxustizas, de incomprensións, pero tamén en medio da ledicia e da serenidade que dá o saberse fillo amado de Deus. Perseveremos no servizo do noso Deus, e veremos como aumenta en número e en santidade este exército cristián de paz, este pobo de corredención. Sexamos almas contemplativas, con diálogo constante, tratando ao Señor a todas horas, desde o primeiro pensamento do día ata o derradeiro da noite, poñendo decote o noso corazón en Xesucristo Noso Señor, chegando a El pola Nosa Nai Santa María e, por El, ao Pai e ao Espírito Santo.

Se, a pesar de todo, a subida de Xesús aos ceos nos deixa na alma un amargo recendo de tristeza, acudamos á súa Nai, como fixeron os Apóstolos: entón tornaron a Xerusalén... e oraban unanimemente... con María, a Nai de Xesús⁴⁴.