Fe, pois, sen permitir que nos domine o desánimo; sen pararnos en cálculos soamente humanos. Para superar os atrancos, hai que comezar traballando, meténdose de cheo na tarefa, de xeito que o esforzo nos leve a abrir novas vereas. Ante calquera dificultade, esta é a panacea: santidade persoal, entrega ao Señor.

Ser santos é vivir tal e como o noso Pai do ceo dispuxo que vivamos. Dirédesme que é difícil. Si, o ideal é moi alto. Mais á vez é fácil: está ao alcance da man. Cando unha persoa enferma, ocorre en ocasións que non se logra atopar a medicina. No sobrenatural, non sucede así. A medicina está sempre preto: é Cristo Xesús, presente na Sagrada Eucaristía, que nos dá ademais a súa graza en todos os sacramentos que instituíu.

Repitamos, coas palabras e coas obras: Señor, confío en Ti, bástame a túa providencia ordinaria, a túa axuda de cada día. Non temos por que lle pedir a Deus grandes milagres. Temos que suplicar, pola contra, que aumente a nosa fe, que alumee a nosa intelixencia, que fortaleza a nosa vontade. Xesús permanece sempre xunta nós, e compórtase sempre como quen é.

Desde o comezo da miña predicación, previnvos contra un falso endeusamento. Non te turbe coñecerte como es: así, de barro. Non te preocupe. Porque ti e mais eu somos fillos de Deus —e este é endeusamento bo—, escollidos pola chamada divina desde toda a eternidade: elixiunos o Pai, por Xesucristo, antes da creación do mundo para que sexamos santos na súa presenza³². Nós que somos especialmente de Deus, instrumentos seus malia nosa pobre miseria persoal, seremos eficaces se non perdemos o coñecemento da nosa fraqueza. As tentacións dannos a dimensión da nosa propia debilidade.

Se sentides decaemento, ao experimentar —quizais dun xeito particularmente vivo— a propia mesquindade, é o momento de abandonarse por completo, con docilidade nas mans de Deus. Contan que un día saíu ao encontro de Alexandre Magno un mendigo, pedindo unha esmola. Alexandre detívose e mandou que o fixesen señor de cinco cidades. O pobre, confuso e atordado, exclamou: eu non pedía tanto! E Alexandre respondeu: ti pediches como quen es; eu douche coma quen son.

Aínda nos momentos nos que percibimos máis fondamente a nosa limitación, podemos e debemos mirar a Deus Pai, a Deus Fillo, a Deus Espírito Santo, sabéndonos partícipes da vida divina. Non existe nunca razón suficiente para volver a cara atrás³³: o Señor está ao noso carón. Temos que ser fieis, leais, facer fronte ás nosas obrigas, encontrando en Xesús o amor e o estímulo para comprender as equivocacións dos demais e superar os propios erros. Así todos eses decaementos — os teus, os meus, os de todos os homes—, serán tamén soporte para o reino de Cristo.

Recoñezamos as nosas enfermidades, pero confesemos o poder de Deus. O optimismo, a alegría, o convencemento firme de que o Señor quere servirse de nós, tenen que informar a vida cristiá. Se nos sentimos parte desta Igrexa Santa, se nos consideramos sostidos pola rocha firme de Pedro e pola acción do Espírito Santo, decidirémonos a cumprir o pequeno deber de cada instante: sementar cada día un pouco. E a colleita rebordará os celeiros.