Cristo, Señor do mundo

Quixera que considerásemos como ese Cristo, que —Neno amable— vimos nacer en Belén, é o Señor do mundo: pois por El foron creados todos os seres nos ceos e na terra; El reconciliou co Pai todas as cousas, restablecendo a paz entre o ceo e a terra, por medio do sangue que verteu na cruz⁶. Hoxe Cristo reina, á dereita do Pai, decláranlles aqueles anxos de brancas vestiduras aos discípulos que estaban abraiados contemplando as nubes, despois da Ascensión do Señor: homes de Galilea por que estades aí mirando ao ceo? Este Xesús, que afastándose de vós subiu ao ceo, virá do mesmo xeito que o acabades de ver subir⁷.

Por El reinan os reis⁸, coa diferenza de que os reis, as autoridades humanas, pasan; e o reino de Cristo permanecerá por toda a eternidade⁹, o seu reino é un reino eterno e a súa dominación perdura de xeración en xeración¹⁰.

O reino de Cristo non é un modo de dicir, nin unha imaxe retórica. Cristo vive, tamén como home, con aquel mesmo corpo que asumiu na Encarnación, que resucitou despois da Cruz e subsiste glorificado na Persoa do Verbo xuntamente coa súa alma humana. Cristo, Deus e Home verdadeiro, vive e reina e é o Señor do mundo. Só por El mantense en vida todo o que vive.

Por que, entón non se aparece agora en toda a súa gloria? Porque o seu reino non é deste mundo¹¹, aínda que está no mundo. Explicáralle Xesús a Pilatos: Eu son rei. Eu para isto nacín: para dar testemuño da verdade; todo aquel que pertence á verdade, escoita a miña voz¹². Os que agardaban do Mesías un poderío temporal visible, trabucábanse: que non consiste o reino de Deus en comer nin en beber, senón na xustiza, na paz e no gozo do Espírito Santo¹³.

Verdade e xustiza; paz e gozo no Espírito Santo. Ese é o reino de Cristo: a acción divina que salva os homes e que culminará cando a historia remate, e o Señor, que senta no máis alto do paraíso, veña xulgar definitivamente os homes.

Cando Cristo inicia a súa predicación na terra, non nos ofrece un programa político, senón que di: facede penitencia, porque está preto o reino dos ceos¹⁴; encárgalles aos seus discípulos que anuncien esa boa nova¹⁵, e ensina que se pida na oración o advento do reino¹⁶. Isto é o reino de Deus e a súa xustiza, unha vida santa: o que temos que buscar primeiro¹⁷, o único verdadeiramente necesario¹⁸.

A salvación, que predica o Noso Señor Xesucristo, é unha invitación dirixida a todos: acontece o que a certo rei, que celebrou o casamento do seu fillo e enviou os criados ir chamar polos convidados ás vodas¹⁹. Por iso, o Señor revela que o reino dos ceos está no medio de vós²⁰.

Ninguén se atopa excluído da salvación, se libremente se achanza ás esixencias agarimosas de Cristo: nacer de novo²¹, facerse como nenos, na sinxeleza de espírito²²; afastar o corazón de todo o que arrede de Deus²³. Xesús quere feitos, non só palabras²⁴. E un esforzo denodado, porque só os que loitan serán merecentes da herdanza eterna²⁵.

A perfección do reino —o xuízo definitivo de salvación ou de condenación— non se dará na terra. Agora o reino é coma unha sementeira²⁶, como a medranza do gran de mostaza²⁷; a súa fin será como a pesca coa rede de arrastre, da que traída á area serán extraídos, para distintas sortes, os que obraron a xustiza e os que executaron a iniquidade²⁸. Pero, mentres vivimos aquí, o reino semella o fermento que colleu unha muller e mesturouno con tres celemíns de fariña, ata que toda a masa quedou levedada²⁹.

O que entende o reino que Cristo propón, advirte que paga a pena xogarse todo por conseguilo: é a perla que o comerciante adquire a consta de vender o que posúe, é o tesouro atopado na leira³⁰. O reino dos ceos é unha conquista difícil: ninguén está seguro de acadalo³¹, mais o clamor humilde do home arrepentido consegue que se abran as súas portas de par en par. Un dos ladróns que foron crucificados con Xesús suplícalle: Señor, lémbrate de min cando chegues ao teu reino. E Xesús respondeulle: en verdade dígoche que hoxe estarás comigo no paraíso³².