Anxos de Deus

Ego cogito cogitationes pacis et non afflictionis⁵⁶, eu penso pensamentos de paz e non de tristura, di o Señor. Sexamos homes de paz, homes de xustiza, facedores do ben, e o Señor non será para nós Xuíz, senón amigo, irmán, Amor.

Que neste camiñar —ledo!— pola terra, nos acompañen os anxos de Deus. Antes do nacemento do noso Redentor, escribe san Gregorio Magno, nós perdéramos a amizade dos anxos. A culpa orixinal e os nosos pecados cotiás arredárannos da súa lu-minosa pureza... Mais desde o momento en que nós recoñecemos o noso Rei, os anxos recoñecéronnos como concidadáns.

E como o Rei dos ceos quixo tomar a nosa carne terrea, os anxos xa non se afastan da nosa miseria. Non se atreven a considerar inferior á súa esta natureza que adoran, véndoa enxalzada, por riba súa, na persoa do Rei do ceo; e non teñen xa inconveniente en considerar o home como un compañeiro⁵⁷.

María, a Nai santa do noso Rei, a Raíña do noso corazón, coida de nós como só Ela sabe facelo. Nai compasiva, trono da graza: pedímosche que saibamos compoñer na nosa vida e na vida dos que nos arrodean, verso a verso, o poema sinxelo da caridade, quasi fluvium pacis⁵⁸, como un río de paz. Porque Ti es mar de inesgotable misericordia: os ríos van todos ao mar e o mar non se enche⁵⁹.