Os Apóstolos, homes correntes

A min anímame considerar un precedente narrado, paso a paso, nas páxinas do Evanxeo: a vocación dos primeiros doce. Ímola meditar de vagar, rogándolles a esas santas testemuñas do Señor que saibamos seguir a Cristo como o fixeron elas.

Aqueles primeiros apóstolos —aos que lles teño grande devoción e agarimo— eran, segundo os criterios humanos, pouca cousa. En canto á súa posición social, con excepción de Mateu, que seguramente gañaba ben a vida e que o deixou todo cando Xesús llo pediu, eran pescadores. Vivían ao día, traballando de noite, para poder gañar o sustento.

Pero a posición social é o de menos. Non eran cultos, nin tan sequera intelixentes, polo menos no que se refire ás reali-dades espirituais. Ata os exemplos e as comparacións máis sinxelas lles resulaban incomprensibles, e acudían ao Mestre: Do mine, edissere nobis parabolam⁴, Señor, explícanos a parábo-la. Cando Xesús, cunha imaxe, alude ao fermento dos fariseos, entenden que lles está recriminando por non mercaren pan⁵.

Pobres, ignorantes. E nin tan sequera sinxelos, sen reviravoltas. Dentro da súa limitación eran ambiciosos. Moitas veces rifan sobre quen será o maior, cando —segundo a súa mentalidade— Cristo instaurase na terra o reino definitivo de Israel. Rifan e alporízanse durante ese momento sublime, no que Xesús está a piques de inmolarse pola humanidade: na intimidade do Cenáculo⁶.

Fe, pouca. O mesmo Xesús o di⁷. Viron resucitar mortos, curar toda clase de enfermidades, multiplicar o pan e os peixes, calmar tempestades, botar demos. San Pedro, escollido como cabeza, é o único que sabe responder prontamente: Ti es o Cristo, o Fillo de Deus vivo⁸. Pero é unha fe que el interpreta ao seu xeito, por iso se permite encararse con Xesucristo para que non se entregue en redención polos homes. E Xesús ten que lle contestar: arrédate de min, Satanás; que meescandalizas, porque non entendes as cousas de Deus, senón as dos homes⁹. Pedro razoaba humanamente, comenta san Xoán Crisóstomo, e concluía que todo aquilo —a Paixón e a Morte— era indigno de Cristo, reprobable. Por iso, Xesús repréndeo e dille: non, sufrir non é cousa indigna de min; ti xúlgalo así porque razoas conideas carnais, humanas¹⁰.

Aqueles homes de pouca fe, sobresaían quizais no amor a Cristo? Sen dúbida amábano, polo menos de palabra. Ás veces déixanse arrebatar polo entusiasmo: imos e morramos con El ¹¹. Pero á hora da verdade fuxirán todos, menos Xoán, que de veras amaba con obras. Só este mozo, o máis novo dos apóstolos, permanece a carón da Cruz. Os demais non sentían ese amor tan forte como a morte¹².

Estes eran os Discípulos elixidos polo Señor; así os escolle Cristo; así aparecían antes de que, cheos do Espírito Santo, se convertesen en columnas da Igrexa¹³. Son homes correntes, con defectos, con debilidades, coa palabra máis longa que as obras. E, así e todo, Xesús chámaos para facer deles pescadores de homes¹⁴, corredentores, administradores da graza de Deus.