A santidade do amor humano

O amor puro e limpo dos esposos é unha realidade santa que eu, como sacerdote, bendigo coas dúas mans. A tradición cristiá viu frecuentemente, na presenza de Xesucristo nas vodas de Caná, unha confirmación do valor divino do matrimonio: foi o noso Salvador ás vodas —escribe san Cirilo de Alexandría— para santificar o principio da xeración humana⁵.

O matrimonio é un sacramento que fai de dous corpos unha soa carne; como con expresión forte di a teoloxía, son os corpos mesmos dos contraentes a súa materia. O Señor santifica e bendice o amor do marido á súa muller e o da muller ao seu marido: dispuxo non só a fusión das almas, senón a dos seus corpos. Ningún cristián, estea ou non chamado á vida matrimonial, pode desestimala.

Deunos o Creador a intelixencia, que é coma un chispazo do entendemento divino, que nos permite —coa libre vontade, outro don de Deus— coñecer e amar; e puxo no noso corpo a posibilidade de xerar, que é como unha participación do poder creador. Deus quíxose servir do amor conxugal, para traer novas criaturas ao mundo e aumentar o corpo da súa Igrexa. O sexo non é unha realidade vergoñenta, senón unha dádiva divina que se ordena limpamente á vida, ao amor, á fecundidade.

Ese é o contexto, o transfondo, no que se sitúa a doutrina cristiá da sexualidade. A nosa fe non descoñece nada do belo, do xeneroso, do xenuinamente humano, que hai aquí abaixo. Apréndenos que a regra do noso vivir non debe ser a procura egoísta do pracer, porque só a renuncia e o sacrificio levan ao verdadeiro amor: Deus amounos e invítanos a amalo e a amar os demais coa verdade e coa autenticidade con que El nos ama. Quen conserva a súa vida perderaa; quen perdese a súa vida polo meu amor,volverá atopala, escribiu san Mateu no seu Evanxeo, con frase que parece un paradoxo⁶.

As persoas que están pendentes de si mesmas, que actúan buscando ante todo a súa satisfacción, poñen en xogo a súa salvación eterna, e xa agora son inevitablemente infelices e desgraciadas. Só quen se esquece de si, e se entrega a Deus e aos demais —tamén no matrimonio—, pode ser ditoso na terra, cunha felicidade que é preparación e anticipo do ceo.

Durante o noso camiñar terreo, a dor é a pedra de toque do amor. No estado matrimonial, considerando as cousas du nha maneira descritiva, poderiamos afirmar que hai anverso e reverso. Dunha parte, a ledicia de saberse queridos, a ilusión de edificar e sacar adiante un fogar, o amor conxugal, o conso-lo de ver medrar aos fillos. Doutra, dores e contrariedades, o transcurso do tempo que consome os corpos e ameaza con agrear os caracteres, a aparente monotonía dos días aparentemente sempre iguais.

Tería un pobre concepto do matrimonio e do cariño huma-no quen pensase que, ao tropezar con dificultades, o amor e o contento rematan. Precisamente entón, cando os sentimentos que animaban a aquelas criaturas revelan a súa verdadeira natureza, a doazón e a tenrura arráiganse e maniféstanse como un afecto auténtico e fondo, máis poderoso ca morte⁷.