Non esquezades que entre os esposos, en ocasións, non é posible evitar as pelexas. Non rifedes xamais diante dos fillos: farédelos sufrir e poranse dunha parte, contribuíndo quizais a aumentar inconscientemente a vosa desunión. Pero rifar, sem-pre que non sexa moi frecuentemente, é tamén unha manifestación de amor, case unha necesidade. A ocasión, non o motivo, adoita ser o cansazo do home, esgotado polo traballo da súa profesión; a fatiga —oxalá non sexa o aburrimento— da esposa, que debido á loita cos nenos, co servizo ou co seu mesmo carácter, ás veces pouco rexo; aínda que sodes as mulleres máis rexas cós homes, se volo propoñedes.

Evitade a soberbia, que é o maior inimigo do voso trato conxugal: nas vosas pequenas liortas, ninguén dos dous ten razón. O que está máis sereno debe dicir unha palabra, que conteña o mal humor ata máis tarde. E máis tarde —a soas— rifa-de, que xa faredes de seguido as paces.

Pensade vosoutras que quizais vos estades abandonando un pouco no coidado persoal, lembrade co proverbio que a muller composta saca o home doutra porta: é sempre actual o deber de aparecer amables como cando erades noivas, deber de xustiza, porque pertencedes ao voso home: e el non ha esquecer o mesmo, que é voso e conserva a obriga de ser durante toda a súa vida afectuoso coma un noivo. Mal signo, se sorrides con ironía, ao ler este parágrafo: sería mostra evidente de que o afecto familiar se converteu en xélida indiferenza.