Que capacidade tan estraña ten o home para se esquecer das cousas máis marabillosas, para se acostumar ao misterio! Consideremos de novo, nesta Coresma, que o cristián non pode ser superficial. Estando plenamente metido no seu traballo ordinario, entre os demais homes, os seus iguais, atarefado, ocupado, en tensión, o cristián ten que estar, ao tempo, metido totalmente en Deus, porque é fillo de Deus.

A filiación divina é unha verdade gozosa, un misterio consolador. A filiación divina enche toda a nosa vida espiritual, porque nos aprende a tratar, a coñecer, a amar ao noso Pai do Ceo, e así ateiga de esperanza a nosa loita interior, e dános a sinxeleza confiada dos fillos pequenos. Aínda máis: precisamente porque somos fillos de Deus, esa realidade lévanos tamén a contemplar con amor e con admiración todas as cousas que saíron das mans de Deus Pai Creador. E dese xeito somos contemplativos no medio do mundo, amando o mundo.

Na Coresma a liturxia ten presentes as consecuencias do pecado de Adán na vida do home. Adán non quixo ser un bo fillo de Deus, e rebelouse. Pero escóitase tamén continuamente, o eco dese felix culpa —culpa feliz, ditosa— que a Igrexa enteira cantará, chea de ledicia, na vixilia do Domingo de Resurrección⁴⁰.

Deus Pai, chegada a plenitude dos tempos, enviou ao seu  Fillo Unixénito ao mundo, para que restablecese a paz; para  que, redimindo o home do pecado, adoptionem filiorum reciperemus⁴¹, fósemos constituídos fillos de Deus, liberados do xugo do pecado, feitos capaces de participar na intimidade divina da Trindade. E deste xeito fíxoselle posible a este home novo, a este novo enxerto dos fillos de Deus⁴², liberar á creación enteira da desorde, restaurando todas as cousas en Cristo⁴³, que os reconciliou con Deus⁴⁴.

Tempo de penitencia, pois. Pero como vimos, non é unha tarefa negativa. A Coresma hase vivir co espírito de filiación, que Cristo nos comunicou e que latexa na nosa alma⁴⁵. O Señor chámanos para que nos acheguemos a El desexando ser coma El: sede imitadores de Deus como fillos seus moi queridos⁴⁶, colaborando humildemente, mais afervoadamente, no divino propósito de unir o que está roto, de salvar o que está perdido, de ordenar o que desordenou o home pecador, de levar ao seu fin o que se descamiña, de restablecer a divina concordia de todo o creado.