Os Sacramentos da graza de Deus

O que desexa loitar, pon os medios. E os medios non cambiaron en vinte séculos de cristianismo: oración, mortificación e frecuencia de Sacramentos. Como a mortificación e tamén oración —pregaria dos sentidos—, podemos describir eses medios con só dúas palabras: oración e Sacramentos.

Querería que considerásemos agora ese manancial de graza divina dos Sacramentos, marabillosa manifestación da misericordia de Deus. Meditemos devagar a definición que recolle o Catecismo de san Pío V: certos sinais sensibles que causan a graza, e ao tempo a declaran, como poñéndoa diante dos ollos¹². Deus Noso Señor é infinito, o seu amor é inesgotable, a súa clemencia e a súa piedade con nós non admiten límites. E,  aínda que nos concede a súa graza doutros moitos modos, instituíu expresa e libremente —só El podía facelo— estes sete signos eficaces, para que dunha maneira estable, sinxela e conseguible para todos, os homes poidan facerse partícipes dos méritos da Redención.

Cando se abandonan os Sacramentos, desaparece a verdadeira vida cristiá. Non obstante, non se nos agocha que particularmente nesta época nosa non faltan os que parece que esquecen, e que chegan a desprezar, esta corrente redentora da graza de Cristo. É doloroso falar desta chaga da sociedade que se chama cristiá, pero resulta necesario, para que nas nosas almas se afiance o desexo de acudir con máis amor e gratitude a esas fontes de santificación.

Deciden sen o menor escrúpulo retardar o bautismo dos nenos acabados de nacer, privándoos —cun grave atentado contra a xustiza e contra a caridade— da graza da fe, do tesouro incalculable da inhabitación da Trindade Santísima na alma, que vén ao mundo manchada polo pecado orixinal. Pretenden tamén desvirtuar a natureza propia do Sacramento da Confirmación, no que a Tradición unanimemente viu sempre un robustecemento da vida espiritual, unha efusión calada e fecunda do Espírito Santo, para que, fortalecida sobrenaturalmente, poida loitar a alma —miles Christi, como soldado de Cristo— nesa batalla interior contra o egoísmo e a concupiscencia.

Se a sensibilidade para as cousas de Deus se perde, dificilmente se entenderá o Sacramento da Penitencia. A confesión sacramental non é un diálogo humano, senón un coloquio divino; é un tribunal, de segura e divina xustiza e, sobre todo, de misericordia, cun xuíz amoroso que non desexa a morte do pecador, senón que se converta e viva¹³.

Verdadeiramente é infinita a tenrura do Noso Señor. Ollade con que delicadeza trata os seus fillos. Fixo do matrimonio un vínculo santo, imaxe da unión de Cristo coa súa Igrexa¹⁴, un grande sacramento no que se funda a familia cristiá, que ha ser, coa graza de Deus, un ambiente de paz e de con-cordia, escola de santidade. Os pais son cooperadores de Deus. De aí arrinca o amable deber de veneración, que lles corresponde aos fillos. Con razón, o cuarto mandamento pode chamarse —escribino hai tantos anos— docísimo precepto do decálogo. Se o matrimonio se vive como Deus quere, santamente, o fogar será un recanto de paz, luminoso e alegre.