Pero sigamos contemplando a marabilla dos sacramentos. Na Unción dos enfermos, como agora chaman á Extrema Un ción, asistimos a unha amorosa preparación da viaxe, que rematará na casa do Pai. E coa Sagrada Eucaristía, sacramento —se nos podemos expresar así— do dispendio divino, concédenos a súa graza, e entrégasenos Deus mesmo: Xesucristo, que está realmente presente sempre —e non só durante a Santa Misa— co seu Corpo, coa súa Alma, co seu Sangue e coa súa Divindade.

Penso repetidamente na responsabilidade que lles incumbe aos sacerdotes, de asegurarlles a todos os cristiáns ese regueiro divino dos Sacramentos. A graza de Deus vén en socorro de cada alma; cada criatura require unha asistencia concreta, persoal. Non se poden tratar ás almas en masa! Non é lícito ofender a dignidade humana e a dignidade de fillo de Deus, non acudindo persoalmente a cada un coa humildade do que se sabe instrumento, para ser vehículo do amor de Cristo: porque cada alma é un tesouro marabilloso; cada home é único, insubstituíble. Cada un vale todo o sangue de Cristo.

Falabamos antes de loita. Pero a loita esixe exercicio, unha alimentación adecuada, unha medicina urxente no caso de enfermidade, de contusións, de feridas. Os Sacramentos, medicina principal da Igrexa, non son superfluos: cando se abandonan voluntariamente, non é posible dar un paso no camiño do seguimento de Xesucristo: necesitámolos como a respiración, como o circular do sangue, como a luz, para apreciar en calquera instante o que o Señor quere de nós.

A ascética do cristián esixe fortaleza; e esa fortaleza atópase no Creador. Somos a escuridade, e El é o clarísimo resplandor; somos a enfermidade, e El é a saúde robusta; somos a escaseza, e El a infinita riqueza; somos a debilidade, e El susténtanos, quia tu es, Deus, fortitudo mea¹⁸, porque sempre es, oh meu Deus, a nosa fortaleza. Non hai nada nesta terra capaz de opoñerse ao abrollar impaciente do Sangue redentor de Cristo. Pero a pequenez humana pode velar os ollos, de xeito que non advirtan a grandeza divina. De aí a responsabilidade de todos os fieis, e especialmente dos que teñen o oficio de dirixir —de servir— espiritualmente ao Pobo de Deus, de non cegar as fontes da graza, de non se avergoñar da Cruz de Cristo.