A Santa Misa na vida do cristián

A Santa Misa sitúanos deste xeito ante os misterios primordiais da fe, porque é a doazón mesma da Trindade á Igrexa. Así enténdese que a Misa sexa o centro e a raíz da vida espiritual do cristián. É o fin de todos os sacramentos¹⁸. Na Misa encamíñase cara a súa plenitude a vida da graza, que foi depositada en nós polo Bautismo, e que medra, fortalecida pola Confirmación. Cando participamos da Eucaristía, escribe san Cirilo de Xerusalén, experimentamos a espiritualización deificante do Espírito Santo, que non só nos configura con Cristo, como sucede no Bautismo, senón quenos cristifica por enteiro, asociándonos á plenitude de Cristo Xesús¹⁹.

A efusión do Espírito Santo, ao cristificarnos, lévanos a que nos recoñezamos fillos de Deus. O Paráclito, que é caridade, aprén-denos a fundir con esa virtude toda a nosa vida; e consummati in unum²⁰, feitos unha soa cousa con Cristo, poderemos ser entre os homes o que santo Agostiño afirma da Eucaristía: signo de unidade, vínculo de Amor²¹.

Non descubro nada novo se digo que algúns cristiáns te-ñen unha visión moi pobre da Santa Misa, que para outros é un mero rito exterior, cando non un convencionalismo social. E é que os nosos corazóns, mesquiños, son capaces de vivir rutineiramente a maior doazón de Deus aos homes. Na Misa, nesta Misa que agora celebramos, intervén de modo especial, repito, a Trindade Santísima. Corresponder a tanto amor esi-xe de nós unha entrega total, do corpo e da alma: oímos a  Deus, falámoslle, vémolo, degustámolo. E cando as palabras non son suficientes, cantamos animando á nosa lingua — Pange, lingua!— a que proclame, en presenza de toda a humanidade, as grandezas do Señor.