O sal da mortificación

Para santificarse, o cristián corrente —que non é un relixioso, que non se afasta do mundo, porque o mundo é o seu lugar de encontro con Cristo— non necesita hábito externo, nin signos distintivos. Os seus signos son internos: a presenza de Deus constante e o espírito de mortificación. En realidade, unha soa cousa, porque a mortificación non é máis cá oración dos sentidos.

A vocación cristiá é vocación de sacrificio, de penitencia, de expiación. Temos que reparar polos nosos pecados —en cantas ocasións teremos virado a cara, para non ver a Deus!— e por todos os pecados dos homes. Temos que seguir de cerca as pegadas de Cristo: traemos sempre no noso corpo amortifi-cación, a abnegación de Cristo, o seu abatemento na Cruz, para  quetamén nos nosos corpos se manifeste a vida de Xesús⁴⁴. O noso camiño é de inmolación e, nesta renuncia, atoparemos o gaudium cum pace, a ledicia e a paz.

Non miramos o mundo con xesto triste. Involuntariamente quizais, fixeron un feble servizo á catequese eses biógrafos de santos que querían, a toda costa, atopar cousas extraordinarias nos servos de Deus, aínda desde os seus primeiros choros. E contan, dalgúns deles, que na súa nenez non choraban, por mortificación non mamaban os venres... Ti e mais eu nacemos chorando como Deus manda; e asiamos o peito da nosa nai sen nos preocupar de Coresmas e de Témporas...

Agora, co auxilio de Deus aprendemos a descubrir, ao longo da xornada en aparencia sempre igual, spatium verae po enitentiae, tempo de verdadeira penitencia; e neses intres facemos propósitos de emendatio vitae, de mellorar a nosa vida. Este é o camiño para dispoñérmonos á graza e ás inspiracións do Espírito Santo na alma. E con esa graza —repito— vén o gaudium cum pace, a ledicia, a paz e a perseveranza no camiño⁴⁵.

A mortificación é o sal da nosa vida. E a mellor mortificación é a que combate —en pequenos detalles durante todo o día—, a concupiscencia da carne, a concupiscencia dos ollos e a soberbia da vida. Mortificacións que non mortifiquen os demais, que nos volvan máis delicados, máis comprensivos, máis abertos a todos. Ti non serás mortificado se es susceptible, se es-tás pendente só dos teus egoísmos, se asoballas aos outros, se non te sabes privar do superfluo e ás veces do necesario; se te entristeces, cando as cousas non saen segundo as tiñas previsto. Pola contra, es mortificado se te sabes facer todo para todos, para gañar a todos⁴⁶.