Remata a nosa meditación do Xoves Santo. Se o Señor nos axudou —e El está sempre disposto, chega con que lle franqueemos o corazón—, verémonos urxidos a corresponder no que é máis importante: amar. E saberemos difundir esa caridade entre os demais homes, cunha vida de servizo. Deivos exemplo³², insiste Xesús, falando cos seus discípulos despois de lavarlles os pés, na noite da Cea. Afastemos do corazón o orgu-llo, a ambición, os desexos de predominio; e, onda nós e en nós, reinará a paz e a alegría, enraizadas no sacrificio persoal.

Finalmente un filial pensamento amoroso para María, Nai de Deus e Nai nosa. Perdoade que de novo vos conte unha lembranza da miña infancia: unha imaxe que se difundiu moito na miña terra, cando san Pío X impulsou a práctica da comuñón frecuente. Representaba a María adorando á Hostia santa. Hoxe, como entón e como sempre, a Nosa Señora apréndenos a tratar a Xesús, a recoñecelo e a atopalo nas diversas circunstancias do día e, de xeito especial, nese momento supremo —o tempo únese coa eternidade— do Santo Sacrificio da Misa: Xesús, con xesto de sacerdote eterno, atrae cara si todas as cousas, para colocalas, divino afflante Spiritu, co sopro do Espírito Santo, na presenza de Deus Pai.