Esta semana, que tradicionalmente o pobo cristián chama santa, ofrécenos, unha vez máis, a ocasión de considerar —de revivir— os momentos nos que se consuma a vida de Xesús. Todo o que ao longo destes días nos traen á memoria as diversas manifestacións da piedade, encamíñase certamente cara á Resurrección, que é o fundamento da nosa fe, como escribe san Paulo¹. Con todo, non percorramos, demasiado de présa ese camiño; non deixemos caer no esquecemento algo moi sinxelo, que se cadra, por veces, se nos escapa: non podemos participar da Resurrección do Señor, se non nos unimos a súa Paixón e a súa morte². Para acompañar a Cristo na súa gloria, ao remate da Semana Santa, é necesario que penetremos antes no seu holocausto, e que nos sintamos unha soa cousa con El, morto sobre o Calvario.

A entrega xenerosa de Cristo enfróntase co pecado, esa rea-lidade dura de aceptar, pero innegable: mysterium iniquitatis, a  inexplicable maldade da criatura que se alza, por soberbia, contra Deus. A historia é tan antiga como a Humanidade. Lembremos a caída dos nosos primeiros pais; despois, toda esa cadea de depravacións que balizan o andar dos homes, e finalmente, as nosas persoais rebeldías. Non é fácil considerar a perversión que supón o pecado, e comprender todo o que nos di a fe. Debemos facernos cargo, aínda no humano, de que a magnitude da ofensa se mide pola condición do ofendido, polo seu valor persoal, pola súa dignidade social, polas súas ca lidades. E o home ofende a Deus: a criatura renega do seu Creador.

Pero Deus é Amor³. O abismo de malicia, que o pecado leva consigo, foi salvado por unha Caridade infinita. Deus non abandona aos homes. Os designios divinos prevén que, para reparar as nosas faltas, para restablecer a unidade perdida, non bastaban os sacrificios da Antiga Lei: facíase necesaria a entrega dun Home que fose Deus. Podemos imaxinar —para achegármonos dalgún xeito a este misterio insondable—, que a Trindade Beatísima se reúne en consello, na súa continua relación íntima de amor inmenso e, como resultado desa decisión eterna, o Fillo Unixénito de Deus Pai asume a nosa condición humana, carga sobre si as nosas miserias e as nosas dores, para rematar cosido con cravos a un madeiro.

Este lume, este desexo de cumprir o decreto salvador de Deus Pai, enche toda a vida de Cristo, desde o seu mesmo nacemento en Belén. Ao longo dos tres anos que conviviron con El os discípulos, óenlle repetir incansablemente que o seu alimento é facer a vontade de Aquel que o envía⁴. Ata que, á tardiña do primeiro Venres Santo, concluíu a súa inmolación. Inclinando a cabeza, entregou o seu espírito⁵. Con estas palabras nos describe o apóstolo san Xoán a morte de Cristo: Xesús, baixo o peso da Cruz con todas as culpas dos homes, morre pola forza e pola vileza dos nosos pecados.

Meditemos no Señor ferido dos pés á cabeza polo noso amor. Con frase que se aproxima á realidade, aínda que non acaba de dicilo todo, podemos repetir cun autor de hai séculos: O corpo de Xesús é un retablo de dores. Á vista de Cristo feito un farrapo, convertido nun corpo inerte baixado da Cruz e confia-do á súa Nai; á vista dese Xesús esnaquizado, poderíase concluír que esa escena é a mostra máis clara dunha derrota. Onde están as masas que o seguían, e o Reino do que anunciaba a súa chegada? Así e todo, non é derrota, é vitoria: agora atópase máis preto ca nunca do momento da Resurrección, da manifestación da gloria que conquistou coa súa obediencia.