O CORAZÓN DE CRISTO, PAZ DOS CRISTIÁNS

Deus Pai dignouse concedernos, no Corazón do seu Fillo, infinitos dilectionis thesaurus¹, tesouros inesgotables de amor, de misericordia, de agarimo. Se queremos descubrir a evidencia de que Deus nos ama —de que non só escoita as nosas oracións, senón que se nos adianta—, cómprenos seguir o mesmo razoamento que san Paulo: O que nin o seu propio Fillo perdoou, senón que o entregou á morte por todos nós, como non nos dará con El todas as cousas? ².

A graza renova o home desde dentro, e convérteo –de pecador e rebelde– en servo bo e fiel³. E a fonte de todas as grazas é o amor que Deus nos ten e que nos revelou, non exclusivamente coas palabras: tamén cos feitos. O amor divino fai que a segunda Persoa da Santísima Trindade, o Verbo, o Fillo de Deus Pai, tome a nosa carne, é dicir, a nosa condición humana, agás o pecado. E o Verbo, a Palabra de Deus é Verbum spirans amorem, a Palabra da que procede o Amor⁴.

O amor revélasenos na Encarnación, nese andar de Xesucristo pola nosa terra, ata o sacrificio supremo da Cruz. E, na Cruz, maniféstase un novo signo: un dos soldados abriulle a Xesús o costado cunha lanza, e ao momento saíu sangue e auga⁵. Auga e sangue de Xesús que nos falan dunha entrega realizada ata o último extremo, ata o consummatum est ⁶, o todo está consumado, por amor.

Na festa de hoxe, ao considerar unha vez máis os misterios centrais da nosa fe, marabillámonos de como as realidades máis fondas —ese amor de Deus Pai que entrega o seu Fillo, e ese amor do Fillo que o leva a camiñar sereno cara ao Gólgota— tradúcese en xestos moi próximos aos homes. Deus non se dirixe a nós con actitude de poder e de dominio, achégasenos, tomando forma de servo, feito semellante aos homes⁷. Xesús xamais se mostra arredado ou altivo, aínda que nos seus anos de predicación o veremos ás veces magoado, porque lle doe a maldade humana. Pero, se nos fixamos un pouco, advertiremos deseguida que o seu enfado e a súa ira nacen do amor: son unha invitación máis para sacarnos da infidelidade e do pecado. Quero eu acaso a morte do impío, di o Señor, Iavé, e non máis ben que se converta do seu mal camiño e viva? ⁸. Esas palabras explícannos toda a vida de Cristo, e fannos comprender porque se presentou ante nós cun Corazón de car-ne, cun corazón coma o noso, que é proba fidedigna de amor e testemuño constante do misterio inenarrable da caridade divina.

Coñecer o Corazón de Cristo Xesús

Non podo deixar de confiarvos algo, que constitúe para min motivo de mágoa e estímulo para a acción: pensar nos homes que aínda non coñecen a Cristo, que aínda non albiscan a profundidade da dita que nos espera nos ceos, e que van pola terra como cegos perseguindo unha alegría da que ignoran o seu verdadeiro nome, ou perdéndose por camiños que os arredan da auténtica felicidade. Que ben se entende o que debeu sentir o Apóstolo Paulo aquela noite na cidade de Tróade cando, entre soños, tivo unha visión: un home macedonio púxoselle diante, rogándolle: pasa a Macedonia e axúdanos. Rematada a visión, ao instante buscaron —Paulo e Timoteo— o modo de pasar a Macedonia, seguros de que Deus os chamaba para predicar o Evanxeo a aquelas xentes⁹.

Non sentides tamén vós que Deus nos chama que —a través de todo o que sucede ao noso redor— nos empurra a proclamar a boa nova da vinda de Xesús? Pero ás veces os cristiáns empequenecemos a nosa vocación, caemos na superficialidade, perdemos o tempo en liortas e tirapuxas. Ou, o que é peor, non faltan os que se escandalizan falsamente do modo empregado por outros para vivir certos aspectos da fe ou determinadas devocións e, en lugar de abrir eles camiño esforzándose por vivilas da maneira que consideran recta, dedícanse a destruír e a criticar. Certamente, poden xurdir, e xorden de feito, deficiencias na vida dos cristiáns. Mais o importante non somos nós e as nosas miserias: o único que vale é El, Xesús. É de Cristo de quen temos que falar, e non de nós mesmos.

As reflexións que remato de facer, están provocadas por algúns comentarios sobre unha suposta crise na devoción ao Sagrado Corazón de Xesús. Non hai tal crise; a verdadeira devoción foi e é actualmente unha actitude viva, chea de sentido humano e de sentido sobrenatural. Os seus froitos foron e seguen a ser froitos saborosos de conversión, de entrega, de cumprimento da vontade de Deus, de penetración amorosa nos misterios da Redención.

Cousa ben diversa, pola contra, son as manifestacións dese sentimentalismo ineficaz, xaxún de doutrina, con empacho de pietismo. Tampouco me gustan a min as imaxes enfeitadas, esas imaxes do Sagrado Corazón que non poden inspirar devoción ningunha, a persoas con sentido común e con sentido sobrenatural de cristiáns. Mais non é unha mostra de boa lóxica converter uns abusos prácticos, que rematan desaparecendo, nun problema doutrinal, teolóxico.

Se hai crise, trátase de crise no corazón dos homes, que non acertan —por miopía, por egoísmo, por estreiteza de miras— a albiscar o insondable amor de Cristo Noso Señor. A liturxia da Santa Igrexa, desde que se instituíu a festa de hoxe, soubo ofrecer o alimento da verdadeira piedade, recollendo como lectura para a misa un texto de san Paulo, no que se nos propón todo un programa de vida contemplativa —coñecemento e amor, oración e vida— que comeza con esta devoción ao Corazón de Xesús. Deus mesmo, por boca do Apóstolo, convídanos a andar por este camiño: que Cristo habite pola fe nos vosos corazóns; e que arraigados e cimentados na caridade, poidades comprender con todos os santos, cal sexa a anchura e a grandeza, a altura e a profundidade do misterio; e coñecer tamén aquel amor de Cristo, que supera todo coñecemento, para que vos enchades de toda a plenitude de Deus¹⁰.

A plenitude de Deus revélasenos e dásenos en Cristo, no amor de Cristo, no Corazón de Cristo. Porque é o Corazón daquel en quen habita toda a plenitude da divindade corporalmente¹¹. Por iso, cando se perde de vista este gran designio de Deus —a corrente de amor instaurada no mundo pola Encarnación, pola Redención e por Pentecoste—, non se comprenderán as delicadezas do Corazón do Señor.

A verdadeira devoción ao Corazón de Cristo

Teñamos en conta toda a riqueza que se agocha nestas palabras: Sagrado Corazón de Xesús. Cando falamos do corazón humano non nos referimos só aos sentimentos, aludimos a toda a persoa que quere, que ama e trata os demais. E, no xeito de expresarse os homes, que recolleron as Sagradas Escrituras para que poidamos entender así as cousas divinas, o corazón é considerado como o resumo e a fonte, a expresión e o fondo último dos pensamentos, das palabras, das accións. Un home vale o que vale o seu corazón, podemos dicir coa nosa linguaxe.

Ao corazón pertence a ledicia: que se alede o meu corazón no teu socorro¹²; o arrepentimento: o meu corazón é como cera que se derrete dentro do meu peito¹³; a loanza a Deus: do meu corazón abrolla un canto fermoso¹⁴; a decisión para escoitar o Señor: está disposto o meu corazón¹⁵; a vela amorosa: eu durmo, mais o meu corazón vixía¹⁶. E tamén a dúbida e o temor: non se turbe o voso corazón, crede en min¹⁷.

O corazón non só sente; tamén sabe e entende. A Lei de Deus é recibida no corazón¹⁸, e nel permanece escrita¹⁹. Enga-de tamén a Escritura: da abundancia do corazón fala a boca²⁰. O Señor botoulles en cara aos escribas: por que pensades mal nos vosos corazóns? ²¹. E, para resumir todos os pecados que o home pode cometer, dixo: do corazón saen os malos pensamentos, os homicidios, adulterios, fornicacións, furtos, falsos testemuños, blasfemias ²².

Cando na Sagrada Escritura se fala do corazón, non se trata dun sentimento pasaxeiro, que trae a emoción ou as bagoas. Fálase do corazón para referirse á persoa que, como manifestou o mesmo Xesucristo, se dirixe toda ela —alma e corpo— ao que considera o seu ben: porque onde está o teu tesouro, alí estará tamén o teu corazón²³.

Por iso ao tratar agora do Corazón de Xesús, poñemos de manifesto a certeza do amor de Deus e a verdade da súa entrega a nós. Ao recomendar a devoción a ese Sagrado Corazón, estamos recomendando que debemos dirixirnos integramente — con todo o que somos: a nosa alma, os nosos sentimentos, os nosos pensamentos, as nosas palabras e as nosas accións, o noso traballo e as nosas alegrías— a todo Xesús.

Nisto concrétase a verdadeira devoción ao Corazón de Xesús: en coñecer a Deus e coñecernos a nós mesmos, e en mirar a Xesús e acudir a El, que nos anima, nos ensina, nos guía. Non cabe nesta devoción máis superficialidade que a do home que, non sendo integramente humano, non atina a percibir a realidade de Deus encarnado.

Xesús na Cruz, co corazón traspasado de amor polos homes, é unha resposta elocuente —sobran as palabras— á pregunta polo valor das cousas e das persoas. Valen tanto os homes, a súa vida, e a súa felicidade, que o mesmo Fillo de Deus se entrega para redimilos, para limpalos e para elevalos. Quen non amará o seu Corazón tan ferido?, preguntaba ante iso unha alma contemplativa. E seguía preguntando: quen non devolverá amorpor amor? Quen non apertará un corazón tan puro? Nós, que somos de carne, pagaremos amor por amor, apertaremos o noso ferido, o que os impíos atravesaron mans e pés, o costado e o Corazón. Pidamos que se digne ligar o noso corazón co vínculo do amor e ferilo cunha lanza, porque é aínda duro e impenitente²⁴.

Son pensamentos, afectos, conversas que as almas namoradas dedicaron a Xesús desde sempre. Pero, para entender esta linguaxe, para saber de verdade o que é o corazón humano e o Corazón de Cristo e o amor de Deus, fai falta fe e fai falta humildade. Con fe e humildade deixounos santo Agostiño unhas palabras universalmente famosas: creáchesnos, Señor, para ser teus, e o noso corazón está desacougado ata que descanse en ti²⁵.

Cando se descoida a humildade, o home pretende apropiarse de Deus, mais non dese xeito divino, que o mesmo Cristo fixo posible, dicindo tomade e comede, porque este é o meu corpo²⁶: senón intentando reducir a grandeza divina aos límites humanos. A razón, esa razón fría e cega que non é a intelixencia que procede da fe, nin tampouco a intelixencia recta da criatura capaz de gustar e amar as cousas, convértese na falta de razón de quen o somete todo ás súas propias experiencias habituais, que empequenecen a verdade sobrehumana, que recobren o corazón do home cunha cotra insensible ás mocións do Espírito Santo. A nosa pobre intelixencia estaría perdida, se non fose polo poder misericordioso de Deus, que rompe as fronteiras da nosa miseria: dareivos un corazón novo e revestireivos dun novo espírito; quitareivos o voso corazón de pedra e dareivos no seu lugar un corazón de carne²⁷. E a alma recobra a luz e énchese de gozo, ante as promesas da Escritura Santa.

Eu teño pensamentos de paz e non de afliximento²⁸, declarou Deus por boca do profeta Xeremías. A liturxia aplica estas palabras a Xesús, porque nel se manifesta con toda claridade que Deus nos quere deste xeito. Non vén a nos condenar, a nos botar en cara a nosa indixencia ou a nosa mesquindade: vén a salvarnos, a perdoarnos, a desculparnos, a traernos a paz e a ledicia. Se recoñecemos esta marabillosa relación de Deus cos seus fillos, cambiaranse necesariamente os nosos corazóns, e decatarémonos de que ante os nosos ollos se abre un panorama absolutamente novo, cheo de relevo, de fondura e de luz.

Levar aos demais o amor de Cristo

Pero fixádevos en que Deus non nos declara: en lugar do corazón, dareivos unha vontade de puro espírito. Non: dános un corazón, e un corazón de carne, como o de Cristo. Eu non posúo un corazón para amar a Deus, e outro para amar ás persoas da terra. Co mesmo corazón co que quixen a meus pais e quero os meus amigos, con ese mesmo corazón amo eu a Cristo, e o Pai e o Espírito Santo e Santa María. Non me cansarei de repetilo: temos que ser moi humanos; porque, doutro xeito, tampouco poderemos ser divinos.

O amor humano, o amor de aquí abaixo na terra cando é verdadeiro, axúdanos a saborear o amor divino. Así albiscamos o amor co que gozaremos de Deus e o que mediará entre nós, alá no ceo, cando o Señor sexa todo en todas as cousas²⁹. Ese comezar a entender o que é o amor divino empuxaranos a manifestarnos habitualmente máis comprensivos, máis xenerosos, máis entregados.

Temos que dar o que recibimos, ensinar o que aprendemos; facerlles partícipes aos demais —sen fachenda, con sinxeleza— dese coñecemento do amor de Cristo. Ao realizar cada un o voso traballo, ao exercer a vosa profesión na sociedade, podedes e debedes converter a vosa ocupación nunha tarefa de servizo. O traballo ben rematado, que progresa e fai progresar, que ten en conta os adiantos da cultura e da técnica, realiza unha grande función, útil sempre á humanidade enteira, se nos move a xenerosidade, non o egoísmo, o ben de todos, non o proveito propio: se está cheo de sentido cristián da vida.

Con ocasión dese labor, na mesma trama das relacións humanas, debedes mostrar a caridade de Cristo e os seus resultados concretos de amizade, de comprensión, de agarimo humano, de paz. Como Cristo pasou facendo o ben³⁰ por todos os camiños de Palestina, vós nos camiños humanos da familia, da sociedade civil, das relacións do quefacer profesional ordinario, da cultura e do descanso, tedes que desenvolver tamén unha grande sementeira de paz. Será a mellor proba de que ao voso corazón chegou o reino de Deus: nós coñecemos que fomos trasladados da morte á vida —escribe o Apóstolo san Xoán— en que amamos os irmáns³¹.

Pero ninguén vive ese amor, se non se forma na escola do Corazón de Xesús. Só se miramos e contemplamos o Corazón de Cristo, conseguiremos que o noso se libere do odio e da indiferenza; soamente así saberemos reaccionar de xeito cristián ante os sufrimentos alleos, ante a dor.

Lembrade a escena que nos conta san Lucas, cando Cristo andaba preto da cidade de Naím³². Xesús ve a congoxa daquelas persoas, coas que se cruzaban ocasionalmente. Podería seguir o seu camiño, ou agardar unha chamada, unha petición. Pero nin se vai nin espera. Toma a iniciativa, movido pola afliximento dunha muller viúva, que perdera o único que lle quedaba, o seu fillo.

O evanxelista explica que Xesús se compadeceu: quizais se conmovería tamén exteriormente, como na morte de Lázaro. Non era, non é Xesucristo impasible ante o padecemento, que nace do amor, nin se goza en separar aos fillos dos seus pais: supera a morte para dar a vida, para que estean preto os que se queren, esixindo antes e á vez a preeminencia do Amor divino que ha de informar a auténtica existencia cristiá.

Cristo coñece que o arrodea unha multitude, que permanecerá abraiada ante o milagre e irá pregoando o suceso por toda a bisbarra. Pero o Señor non actúa artificialmente, para realizar un xesto: séntese sinxelamente afectado polo sufrimento daquela muller, e non a pode deixar de consolar. En efecto, aproximouse a ela e díxolle: non chores³³. Que é como lle dar a entender: non te quero ver desfeita en bagoas, porque eu vin traer a terra o gozo e a paz. Logo ten lugar o milagre, manifestación do poder de Cristo Deus. Mais antes foi a conmoción da súa alma, manifestación evidente da tenrura do Corazón de Cristo Home.

Se non aprendemos de Xesús, non amaremos nunca. Se pensásemos, como algúns, que conservar un corazón limpo, dig-no de Deus, significa non mesturalo, non contaminalo con afectos humanos, entón o resultado lóxico sería facérmonos insensibles ante a dor dos demais. Seriamos capaces só dunha caridade oficial, seca e sen alma, non da verdadeira caridade de Cristo, que é agarimo, calor humana. Con isto non dou pé a falsas teorías, que son tristes escusas para desviar os corazóns — afastándoos de Deus—, e levalos a malas ocasións e á perdición.

Na festa de hoxe temos que lle pedir ao Señor que nos conceda un corazón bo, capaz de compadecerse das magoas das criaturas, capaz de comprender que, para remediar os tormentos que acompañan e non poucas veces angustian ás almas neste mundo, o verdadeiro bálsamo é o amor, a caridade: todos os outros consolos apenas serven para distraer un momento, e deixar logo amargura e desesperación.

Se queremos axudar os demais, temos que os amar, insisto, cun amor que sexa comprensión e entrega, afecto e voluntaria humildade. Así entenderemos porque o Señor decidiu resumir toda a Lei neste dobre mandamento, que é en realidade un mandamento só: o amor a Deus e o amor ao próximo, con todo o noso corazón³⁴.

Se cadra pensaredes agora que ás veces os cristiáns —non os outros: ti e mais eu— esquecémonos das aplicacións máis elementais deste deber. Quizais pensaredes en tantas inxustizas que non se remedian, nos abusos que non son corrixidos, en situacións de discriminación que se transmiten dunha xeración a outra, sen que se poña en camiño unha solución desde a raíz.

Non podo, nin teño porque, propoñervos a forma concreta de resolver eses problemas. Pero, como sacerdote de Cristo, é o meu deber lembrarvos o que di a Escritura Santa. Meditade na escena do xuízo, que o mesmo Xesús describiu: arredádevos de min malditos, e ide ao lume eterno, que foi preparado para o diabo e os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun peregrino e non me recibistes; estiven espido e non me cubristes; enfermo e na cadea e non me visitastes³⁵.

Un home ou unha sociedade que non reaccione ante as tribulacións ou as inxustizas, que non se esforce por alivialas, non son un home ou unha sociedade á medida do amor do Corazón de Cristo. Os cristiáns —conservando sempre a máis ampla liberdade á hora de estudar e levar á práctica as diversas solucións e, polo tanto, cun lóxico pluralismo—, teñen que coincidir no idéntico afán de servir á humanidade. Doutro xeito, o seu cristianismo non será a Palabra e a Vida de Xesús: será un disfrace, un engano cara a Deus e cara aos homes.

A paz de Cristo

Mais heivos propor ademais outras consideracións: que temos que loitar sen desmaio por obrar ben, precisamente porque sabemos que é difícil que os homes nos decidamos seriamente a exercitar a xustiza, e é moito o que falta para que a convivencia terrea estea inspirada polo amor, e non polo odio ou a indiferenza. Non se nos agocha tampouco que, aínda que consigamos chegar a unha razoable distribución dos bens e a unha harmoniosa organización da sociedade, non desaparecerá a dor da enfermidade, a da incomprensión ou a da soidade, a da morte das persoas que amamos, a da experiencia da propia limitación.

Ante eses pesadumes o cristián só ten unha resposta auténtica, unha resposta que é definitiva: Cristo na Cruz, Deus que sofre e que morre, Deus que nos entrega o seu Corazón, que unha lanza abriu por amor a todos. O Noso Señor abomina das inxustizas, e condena a quen as comete. Pero, como respecta á liberdade de cada individuo, permite que as haxa. Deus Noso Señor non causa a dor das criaturas pero toléraa porque — desde o pecado orixinal— forma parte da condición huma-na. Porén, o seu Corazón cheo de amor polos homes fíxolle cargar sobre si, coa Cruz, todas esas torturas: o noso sufrimen-to, a nosa tristeza, a nosa angustia, a nosa fame e sede de xustiza.

A ensinanza cristiá sobre a dor non é un programa de consolos fáciles. É en primeiro termo, unha doutrina de aceptación dese padecemento, que é de feito inseparable de toda vida humana. Non se pode ocultar —con alegría, porque sempre prediquei e procurei vivir que, onde está a Cruz, está Cristo, o Amor— que a dor apareceu frecuentemente na miña vida; e máis dunha vez tiven ganas de chorar. Noutras ocasións, sentín que medraba o meu desgusto ante a inxustiza e o mal. E gustei o desazo de ver que non podía facer nada, que —malia aos meus desexos e aos meus esforzos— non conseguía mellorar aquelas inicuas situacións.

Cando vos falo de dor, non vos falo só de teorías; nin me limito tampouco a recoller unha experiencia doutros, ao cofir-marvos que, se —ante a realidade do sufrimento— sentides algunha vez que vacila a vosa alma, o remedio é mirar a Cristo. A escena do Calvario proclama a todos que as aflicións teñen que ser santificadas, se vivimos unidos á Cruz.

Porque as nosas tribulacións cristiamente vividas, convértense en reparación, en desagravio, en participación no destino e na vida de Xesús, que voluntariamente por Amor aos homes experimentou toda a gama da dor, todo tipo de tormentos. Naceu, viviu e morreu pobre; foi atacado, insultado, difama-do, calumniado e condenado inxustamente; coñeceu a traizón e o abandono dos seus discípulos; experimentou a soidade e a amargura do castigo e da morte. Agora mesmo Cristo segue sufrindo nos seus membros, na humanidade enteira que poboa a terra, e da que El é Cabeza, e Primoxénito, e Redentor.

A dor entra nos plans de Deus. Esa é a realidade, aínda que nos custe entendela. Tamén, como Home, custoulle a Xesús soportala: Pai, se queres, arreda de min este cáliz, mais non se faga a miña vontade, senón a túa³⁶. Nesta tensión de suplicio e de aceptación da vontade do Pai, Xesús vai á morte serenamente, perdoando os que o crucifican.

Precisamente, esa admisión sobrenatural da dor supón, ao tempo, a maior conquista. Xesús, morrendo na Cruz, venceu á morte; Deus saca, da morte, vida. A actitude dun fillo de Deus non é a de quen se resigna á súa tráxica desventura, é a satisfacción de quen pregusta xa a vitoria. En nome dese amor vitorioso de Cristo, os cristiáns debémonos lanzar por todos os camiños da terra, para ser sementadores de paz e de ledicia coa nosa palabra e coas nosas obras. Temos que loitar —loita de paz— contra o mal, contra a inxustiza, contra o pecado, para proclamar dese xeito que a actual condición humana non é a definitiva; que o amor de Deus, manifestado no Corazón de Cristo, acadará o glorioso triunfo espiritual dos homes.

Evocabamos antes os sucesos de Naím. Poderiamos citar agora outros, porque os Evanxeos están cheos de escenas semellantes. Estes relatos removeron e seguirán sempre removendo os corazóns das criaturas: xa que non entrañan só o xesto sincero dun home que se compadece dos seus semellantes, porque presentan esencialmente a revelación da caridade inmensa do Señor. O Corazón de Xesús é o Corazón de Deus encarnado, do Emmanuel, Deus connosco.

A Igrexa, unida a Cristo, nace dun Corazón ferido³⁷. Dese Corazón, aberto de par en par, transmítesenos a vida. Como non lembrar aquí, aínda que sexa de paso, os sacramentos, a través dos que Deus obra en nós e nos fai partícipes da forza redentora de Cristo? Como non lembrar con particular agradecemento o Santísimo Sacramento da Eucaristía, o Santo Sacrificio do Calvario e a súa constante renovación incruenta na nosa Misa? Xesús que se nos entrega como alimento: porque Xesucristo vén a nós, todo cambiou, e no noso ser maniféstanse forzas —a axuda do Espírito Santo— que enchen a alma, que informan as nosas accións, o noso modo de pensar e de sentir. O Corazón de Cristo é paz para o cristián.

O fundamento da entrega que o Señor nos pide, non se concreta só nos nosos desexos nin nas nosas forzas, tantas veces curtos e impotentes: primeiramente apóiase nas grazas que nos acadou o Amor do Corazón de Deus feito Home. Por iso podemos e debemos perseverar na nosa vida interior de fillos do Noso Pai que está nos ceos, sen deixar sitio ao desánimo nin ao desacougo. Gústame facer considerar como o cristián, na súa existencia ordinaria e corrente, nos detalles máis sinxelos, nas circunstancias normais da súa xornada cotiá, pon en exercicio a fe, a esperanza e a caridade, porque alí repousa a esencia da conduta dunha alma que conta co auxilio divino; e que, na práctica desas virtudes teologais, atopa a ledicia, a forza e a serenidade.

Estes son os froitos da paz de Cristo, da paz que nos trae o  seu Corazón Sacratísimo. Porque —digámolo unha vez máis— o amor de Xesús aos homes é un aspecto insondable do misterio divino, do amor do Fillo ao Pai e ao Espírito Santo. O Espírito Santo, o lazo de amor entre o Pai e o Fillo, atopa no Verbo un Corazón humano.

Non é posible falar destas realidades centrais da nosa fe, sen advertir a limitación da nosa intelixencia e as grandezas da Revelación. Pero, aínda que non poidamos abranguer estas verdades, aínda que a nosa razón pasme ante elas, cré-molas humilde e firmemente: sabemos, apoiados no testemuño de Cristo, que son así. Que o Amor, no seo da Trindade, se espalla sobre todos os homes polo amor do Corazón de Xesús.

Vivir no corazón de Xesús, unirse a el estreitamente é, polo tanto, converternos en morada de Deus. O que me ama será amado polo meu Pai³⁸, anunciounos o Señor. E Cristo e o Pai, no Espírito Santo, veñen á alma e fan nela a súa mo rada³⁹.

Cando —aínda que sexa só un pouco— comprendemos eses fundamentos, a nosa maneira de ser cambia. Temos fame de Deus, e facemos nosas as palabras do Salmo: meu Deus, búscote solícito, sedenta de ti está a miña alma, a miña carne deséxate, como terra árida, sen auga⁴⁰. E Xesús, que fomentou as nosas ansias, sae ao noso encontro e dinos: se alguén ten sede, veña a min e beba⁴¹. Ofrécenos o seu Corazón, para que atopemos alí o noso descanso e a nosa fortaleza. Se aceptamos a súa chamada, comprobaremos que as súas palabras son verdadeiras: e aumentará a nosa fame e a nosa sede, ata desexar que Deus estableza no noso corazón o lugar do seu repouso, e que  non arrede de nós a súa calor e a súa luz.

Ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur?, lume vin traer á terra, e que hei querer senón que arda?⁴². Xa nos asomamos un pouco ao lume do Amor de Deus; deixemos que o seu pulo mova as nosas vidas, sintamos a ilusión de levar o lume divino dun extremo a outro do mundo, de dárllelo a coñecer aos que nos arrodean: para que tamén eles coñezan a paz de Cristo e, con ela, atopen a felicidade. Un cristián que viva unido ao Corazón de Xesús non pode ter outras metas: a paz na sociedade, a paz na Igrexa, a paz na súa propia alma, a paz de Deus que se consumará cando veña a nós o seu reino.

María, Regina pacis, Raíña da paz. Porque tiveches fe e criches que se cumpriría o anuncio do Anxo, axúdanos a medrar na fe, a ser firmes na esperanza, a profundar no Amor. Porque iso é o que quere hoxe de nós o teu Fillo, ao mostrarnos o seu Sacratísimo Corazón.