Skrupuły

Odrzuć skrupuły pozbawiające cię pokoju. – To, co odbiera pokój duszy, nie pochodzi od Boga.

Gdy Bóg cię nawiedzi, zrozumiesz prawdę tych pozdrowień: pokój wam daję… pokój zostawiam wam… pokój wam… I to wśród udręki.

Ciągle te skrupuły! – Porozmawiaj z prostotą i otwartością ze swoim kierownikiem duchowym.

Bądź posłuszny… i nie umniejszaj najbardziej miłującego Serca Pana.

Smutek, przygnębienie. Nie dziwię się: to tuman kurzu, jaki wzniosłeś przez swój upadek. Ale dość już! Czyż powiew łaski nie rozwiał tego kurzu?

Poza tym twój smutek – jeśli go nie odrzucisz – łatwo może stać się osłoną dla twojej pychy. – Czy doprawdy uważałeś się za doskonałego i niezdolnego do grzechu?

Zabraniam ci dłużej o tym myśleć. – Zamiast tego błogosław Boga, który przywrócił życie twojej duszy.

Nie myśl dłużej o swoim upadku – taka myśl nie tylko ciąży ci i przytłacza cię niczym kamienna płyta, ale łatwo może stać się okazją do następnych pokus. – Chrystus ci przebaczył – zapomnij o „starym człowieku”.

Nie załamuj się. – Widziałem cię w walce… Twoja dzisiejsza klęska jest zaprawą do ostatecznego zwycięstwa.

Zachowałeś się dobrze… chociaż upadłeś tak nisko. – Zachowałeś się dobrze, ponieważ się upokorzyłeś; ponieważ się poprawiłeś, ponieważ nabrałeś nadziei, a nadzieja na nowo doprowadziła cię do Miłości. – Nie rób zdziwionej miny, zachowałeś się dobrze! – Podniosłeś się z ziemi: surge – zabrzmiał ponownie potężny głos – et ambula¹: a teraz, do pracy!